Wat word bedoel met geaktiveerde koolstof?
Geaktiveerde koolstof is 'n verwerkte natuurlike materiaal wat 'n hoë koolstofinhoud het. Steenkool, hout of klapper is byvoorbeeld perfekte grondstowwe hiervoor. Die gevolglike produk het 'n hoë poreusheid en kan molekules van besoedelingstowwe adsorbeer en vasvang en sodoende lug, gasse en vloeistowwe suiwer.
In watter vorms kan geaktiveerde koolstof voorsien word?
Geaktiveerde koolstof kan kommersieel in korrel-, verpillings- en poeiervorm vervaardig word. Verskillende groottes word vir verskillende toepassings gedefinieer. Byvoorbeeld, in lug- of gasbehandeling is die beperking tot vloei invoer, en dus word growwe deeltjies gebruik om drukverlies te verminder. In vloeistofbehandeling, waar die verwyderingsproses stadiger is, word fyner deeltjies gebruik om die tempo, of kinetika, van die suiweringsproses te verbeter.
Hoe werk geaktiveerde koolstof?
Geaktiveerde koolstof werk deur 'n proses van adsorpsie. Dit is 'n aantrekking van 'n molekule na die koolstof se groot interne oppervlak deur swak kragte, bekend as Londen-kragte. Die molekule word in plek gehou en kan nie verwyder word nie, tensy die prosestoestande verander, byvoorbeeld verhitting of druk. Dit kan nuttig wees aangesien 'n geaktiveerde koolstof gebruik kan word om materiaal op sy oppervlak te konsentreer wat later gestroop en herwin kan word. Die gebruik van geaktiveerde koolstof vir goudherwinning is een algemene voorbeeld hiervan.
In sommige gevalle word die geaktiveerde koolstof chemies behandel om besoedelingstowwe te verwyder en in hierdie geval word die resulterende gereageerde verbinding oor die algemeen nie herwin nie.
Geaktiveerde koolstof oppervlak is ook nie heeltemal inert, en 'n verskeidenheid van katalitiese prosesse kan bereik word deur gebruik te maak van en voordeel te trek uit die uitgebreide interne oppervlak beskikbaar.
Wat is die geaktiveerde koolstof op toepassings?
Geaktiveerde koolstof het baie verskillende gebruike van filtrasie tot suiwering en verder.
In onlangse jare het die intensiteit en frekwensie van smaak- en reukprobleme in drinkwater oor die hele wêreld toegeneem. Buiten die estetiese probleem vir die verbruiker, skep dit ook altyd onsekerhede oor die kwaliteit en veiligheid van water. Die verbindings wat verantwoordelik is vir smaak- en reukprobleme kan 'n antropogeniese (industriële of munisipale afvoer) of biologiese oorsprong hê. In laasgenoemde geval word hulle deur mikroskopiese organismes soos sianobakterieë geproduseer.
Die twee mees algemene verbindings is geosmin en 2-metielisoborneol (MIB). Geosmin, wat 'n aardse reuk het, word dikwels geproduseer deur planktoniese sianobakterieë (opgeskort in water). MIB, wat 'n muwwe reuk het, word meestal vervaardig in biofilm wat op rotse, waterplante en sediment ontwikkel. Hierdie verbindings word opgespoor deur menslike reukselle teen baie lae konsentrasies, selfs in die reeks van 'n paar dele per triljoen (ppt, of ng/l).
Konvensionele waterbehandelingsmetodes kan tipies nie MIB en geosmin tot onder hul smaak- en reukdrempels verwyder nie, wat lei tot die gebruik van geaktiveerde koolstof vir hierdie toepassing. 'n Algemene metode van gebruik is met gepoeierde geaktiveerde koolstof (PAC), wat op 'n seisoenale basis in die waterstroom gedoseer word om smaak- en reukkwessies te beheer.
Postyd: 10-Mrt-2022